Przypisy nr 3, 4 i 5 następują kolejno, więc użyto słowa Ibidem. Przypis nr 6 odsyła do książki wymienionej w przypisie nr 1. Przypisy 1 i 5 są rozdzielone innymi odwołaniami, więc zastosowano skrót op.cit. i wymieniono nazwisko autora , żeby było wiadomo, o której z wcześniej wymienionych książek mowa – o Rodowodzie Piastów… Przypisy w pracy licencjackiej Wszystkie prace licencjackie muszą mieć przypisy[1]. Odsyłacz należy umieszczać za cytowanym nazwiskiem autora lub na końcu zdania (myśli), które pochodzi z cytowanego materiału. Jak tworzyć przypisy tradycyjne? Mimo, że przypisy harwardzkie swego czasu zyskiwały coraz większą popularność, to jednak najczęściej stosowanym rodzajem odwołań bibliograficznych w pracach dyplomowych pozostały przypisy tradycyjne. Ich zadanie jest identyczne jak w przypadku przypisów harwardzkich. Przypisy i bibliografię należy sporządzić zgodnie z poniższym wzorem: Uwagi ogólne: • Informacja o wydawnictwie – opcjonalna • Kolejne skróty wielu imion autora – nierozdzielone spacją (np.: A.B. Stępień) • Należy używać polskiej nomenklatury: tenże, tamże PRZYPISY wzór ogólny: Przypisy dolne i końcowe służą do wyjaśniania, komentowania lub podawania odwołań do czegoś w Twoje pracy. Przeważnie przypisy dolne są wyświetlane u dołu strony, a przypisy końcowe są umieszczane na końcu dokumentu lub sekcji. Jeżeli zastanawiasz się jak wstawić przypis w word a masz do wyboru dwie opcje. Może to być Materiały o przygotowaniu przypisów w pracy licencjackiej i magisterskiej. Poradnik Video. Jak robić prawidłowo przypisy w pracy dyplomowej? Dokument PDF. Schemat przygotowania przypisów w pracy dyplomowej. Dokument PDF. Najważniejsze zasady robienia przypisów. Zakres tematyczny bibliografii z finansów i rachunkowości: Finanse ZASADY DOTYCZĄCE KONSTRUOWANIA PRZYPISÓW. 15 Sier 2018 pracemagisterskie. Przywołany w pracy cytat powinien być wyróżniony w tekście cudzysłowem, bądź zaczynać się od słów: jak zauważa J. Kowalski, ma słuszność J. Kowalski, za J. Kowalskim stwierdzić należy, że „…”. Przypisy umieszcza się na dole strony, na której Metryka pracy dyplomowej. Metrykę pracy dyplomowej – licencjackiej, czy magisterskiej – tworzy się chociażby podczas dodawania pracy do jednolitego systemu antyplagiatowego (JSA). Tam wypełnia się zakładki Tytuł/Język, Autorzy, Promotorzy/Recenzenci i Pliki do badania. Na stronie JSA jest wszystko dokładnie wyjaśnione i nie ma W zależności od jej położenia, można to zrobić na kilka sposobów, identycznie w odniesieniu do źródeł rękopiśmiennych, jak i publikacji: a) s. (lub k.), liczba arabska, kropka (np. s. 11.) Celem pracy licencjackiej jest sprawdzenie wiedzy z określonego obszaru objętego jej tematem, jak również weryfikacja umiejętności przeprowadzenia badań oraz oceny okre-ślonej problematyki w wybranej przez studenta organizacji. W pracy licencjackiej student WuFr7. Wstawianie przypisów w prace licencjackie Prace licencjackie Możliwość komentowania Wstawianie przypisów w prace licencjackie została wyłączona Posted on 17 kwietnia 2012 Ważnym zagadnieniem, jeżeli chodzi o prace licencjackie, jest umiejętność wstawiania przypisów w używanym edytorze tekstów w odpowiednich miejscach. Przypisy to wstawiane najczęściej u dołu strony lub na końcu całej pracy fragmenty tekstów, które dają czytelnikowi pojęcie nt. źródła, na które powołuje się autor w swojej pracy. Są one zazwyczaj numerowane (rzadziej punktowane) i mogą zawierać poza źródłem bibliograficznym, na jakie powołuje się autor, jego własny komentarz lub objaśnienie jakiegoś zagadnienia. A jak wstawić przypis przy pisaniu prac licencjackich? Nie jest to wbrew pozorom tak trudne, jak mogłoby się wydawać. W najbardziej popularnym i najczęściej używanym edytorze tekstów MS Word (wersja 2003) wystarczy wejść na pasku narzędzi w menu „Wstaw”, a następnie wybrać z niego opcję „Odwołanie”. Rozwinie się wówczas menu zawierające cztery pozycje, z których wybieramy pierwszą, tj. „Przypis dolny”. Oczywiście kursor myszki musi znajdować się w miejscu, w którym chcemy wstawić nasz przypis. Rozwinie nam się okienko, w którym możemy ustawić, gdzie w naszej pracy licencjackiej przypis ma być wstawiony. Może być to dół strony lub koniec dokumentu. Wybieramy również format numeracji przypisu. Numeracja może być znaczona cyframi rzymskimi lub arabskimi, w zależności od naszych upodobań. Możemy również z łatwością wybrać zamiast numeracji wypunktowanie - wystarczy określić symbol tzw. znacznika niestandardowego. Wstawianie przypisu kończymy kliknięciem w polecenie „Wstaw” i gotowe! Nasz przypis pojawia się tam, gdzie określiliśmy jego położenie, i w takiej formie, jaką sobie zażyczyliśmy. W miejscu, gdzie stał kursor myszki, pojawia się np. cyferka arabska 1 (zawsze w indeksie górnym), a u dołu strony pod elegancką kreską pojawia się przy tej samej cyferce miejsce na odautorski komentarz lub źródło, na które powołuje się autor. O to też często pytają Google studenci. Zacznijmy od tego, co ich wtedy najbardziej interesuje, czyli od wykazu skrótów w pracach magisterskich. Co w tym wykazie umieszczamy i gdzie ten wykaz umieszczamy w pracy? Wykaz skrótów najlepiej umieścić na początku pracy – zaraz po spisie treści. Takie umiejscowienie wynika z przydatności w tym miejscu. Czytelnik zaczynając lekturę pracy będzie wiedział, że w pracy są stosowane skróty, będzie mógł się z nimi zapoznać i tekst zwyczajnie będzie mu się lepiej czytać. Gdybyśmy umieścili wykaz skrótów na końcu pracy (co czasami się zdarza), to mogłoby się okazać, że czytelnik dowie się o nim już po zakończeniu lektury. Byłoby szkoda – umiejscowienie Wykazu skrótu na końcu pracy jest zwyczajnie nielogiczne. Oczywiście, nie zawsze trzeba umieszczać w pracy wykaz skrótów. Jeśli używamy tylko skrótów powszechnie znanych, typu „por.”, „op. cit.”, to absolutnie nie ma takiej potrzeby – to nawet by źle wyglądało. Wykaz skrótów ma sens, gdy wykorzystujemy w pracy skróty, które sami stworzyliśmy, albo są one rzadko używane lub wieloznaczne. To może kilka przykładów: AAN – Archiwum Akt Nowych w Warszawie LKP – Liga Kobiet Polskich MFW – Międzynarodowy Fundusz Walutowy – Monitor Polski NSA – Naczelny Sąd Administracyjny OS – Okrągły Stół PSB – Polski Słownik Biograficzny UKE – Urząd Komunikacji Elektronicznej USC – Urząd Stanu Cywilnego WLAN – Wireless Local Area Network – bezprzewodowa sieć lokalna Tytułujemy tę listę „Wykaz skrótów” i gotowe. I co ważne – jeśli już robimy Wykaz skrótów, to wtedy umieszczamy w nim prawie wszystkie skróty wykorzystane w pracy, również te powszechnie znane i używane, typu „ – Dziennik Ustaw”, czyli nawet te, których wyjaśnienie moglibyśmy sobie darować i nie tworzyć Wykazu skrótów. Są jednak wyjątki, nie należy umieszczać w wykazie skrótów typu „m. in. – między innymi”, czy „br. – bieżącego roku”. Przyjmuje się, że nie wyjaśniamy znaczenia następujących skrótów: bm., cm, m (i generalnie, jednostek miar, np. też hPa, godz., r., km/h), dr, dra, , hab., i nast., itd., itp., jn., jw., m. in., np., ok., prof., pt., s., tj., tzn., ub. m., ub. r. Wykaz skrótów ma sens, jeśli w naszej pracy dyplomowej są one używane często, gdy wielokrotnie używamy tych samych skrótów i jest ich dużo (w niektórych poradnikach piszą, że więcej niż 10). Gdy raz, czy dwa użyjemy jakiegoś skrótu, to lepiej będzie, jak wyjaśnimy jego znaczenie w przypisie, albo w ogóle wpiszemy pełną nazwę (a ewentualnie zaraz po niej w nawiasie skrót). Numeracja Stronę z Wykazem skrótów numerujemy, jednak numer możemy na tej stronie pozostawić niewidoczny. Możemy też pozostawić, jako widoczny. Niektóre poradniki zalecają, aby numer był niewidoczny – aby potraktować tę stronę podobnie jak stronę ze spisem, czyli ma ona numer, ale jest on niewidoczny, jest ta strona liczona, ale nie widać na niej numeru. Nam wydaje się to niepotrzebną komplikacją. Raz, że nie wszyscy wiedzą, jak to w Wordzie zrobić – jak zrobić, aby inna strona niż pierwsza nie miała widocznego numeru (to zabawa z sekcjami), a dwa – po co? Względy estetyczne nie powinny górować nad praktycznymi. Lepiej, żeby był ten numer i nie było wątpliwości, że to jest właśnie ten Wykaz, który jest w spisie treści, a nie jakiś inny, albo żeby nie trzeba było przewracać kolejnej strony, żeby upewnić się, że to właśnie jest ta strona (na przykład) druga, gdy chce się to np. podać w przypisie. Przy okazji I przy okazji, taka rada praktyczna z własnego doświadczenia jako studenta – jak nie wiesz, co jak ma wyglądać, to bierz pierwszą lepszą książkę naukową i naśladuj. Prace dyplomowe są konstruowane na podobnych zasadach jak opracowania naukowe. Oczywiście, w dobie Internetu możesz również zajrzeć do jakiejś dobrej pracy magisterskiej, czy licencjackiej aby się na niej wzorować. Gdy jednak nie będzie w niej tego, co Cię interesuje, to z powodzeniem możesz naśladować autora innej pracy naukowej. Wykaz symboli Jeśli w pracy używamy różnych symboli, to także możemy zrobić ich wykaz. Umieszczamy go zaraz po Wykazie skrótów, a jeśli w pracy nie ma Wykazu skrótów, to zaraz po Spisie treści. Wyjaśnienie Ta porada była o Wykazie skrótów w pracy dyplomowej. Zatytułowaliśmy ją jednak „Skróty w pracy magisterskiej”, gdyż z naszych statystyk wynika, że tego najczęściej szukali studenci odwiedzający naszą stronę. Wpisywali w Google też inne wyrażenia, jak „wykaz skrótów praca magisterska”, „wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „jak zrobić wykaz skrótów w pracy magisterskiej”, „wykaz skrótów w pracy licencjackiej” i „wykaz skrótów w pracy magisterskiej przykład”. „Skróty w pracy magisterskiej” jednak rządziły. W kolejnej części cyklu Porady z Szuflady zajmiemy się zapisem bibliograficznym artykułów z czasopism – zarówno tych naukowych, jak i nienaukowych. Zastanawiasz się, jak poprawnie zapisać artykuł z czasopisma w przypisie dolnym i bibliografii końcowej? Już podpowiadam! Kilka uwag wstępnych Na początku, tak jak w poprzednich wpisach z tej serii (pierwszym i drugim), przypomnę tylko, że sposobów przygotowywania przypisów i opisów bibliograficznych jest wiele. Kiedy przygotowujemy tekst pod konkretne wydawnictwo, kierujemy się zazwyczaj jego normą wydawniczą. Jest ona zwykle podana do wiadomości publicznej na stronie internetowej danego wydawnictwa lub czasopisma. W przypadku prac dyplomowych obowiązują nas z kolei zasady zaproponowane przez naszą uczelnię, wydział, instytut lub katedrę, o ile… takie istnieją. Z poniższych porad śmiało korzystaj wówczas, jeśli nie obowiązują cię żadne inne wskazówki edytorskie. Przedstawiam tutaj zasady dotyczące najbardziej typowego, tradycyjnego zapisu bibliograficznego, w którym cytowane publikacje objaśniamy w przypisach dolnych, a listę wykorzystanych pozycji umieszczamy na końcu dzieła. Nawet jeśli nie jest to może najbardziej ulubiony sposób zapisu w oczach osób czytających twoje teksty, to jednak jest to sposób bezpieczny i poprawny. Zaznaczę jeszcze, że mam tu także na myśli bibliografię tworzoną dla prac pisanych w języku polskim. To ważne, bo w każdym obszarze językowym panują inne zasady co do tworzenia spisu wykorzystanych dzieł. Stałe elementy adresu bibliograficznego Jakiś czas temu powiedzieliśmy sobie, że każdy adres bibliograficzny składa się z 4 podstawowych elementów: autora (który może być osobą, grupą osób, a nawet instytucją)tytułuwspółtwórców (tłumacza, ilustratora, itp.)adresu wydawniczego (zazwyczaj miejsca i daty wydania). Jeśli chodzi o artykuł z czasopisma te elementy mogą nie być wystarczające. Mowa bowiem o artykule w czasopiśmie – i artykuł i czasopismo musimy odpowiednio oznaczyć. W związku z tym dobrym uzupełnieniem informacji z dalszej części tego poradnika będzie poniższa grafika: Ważne: w przypadku prasy codziennej w miejscu przeznaczonym na rok wpisujemy datę dzienną, np.: „Gazeta Prawna” 20 lutego 2020 Pamiętaj, żeby datę zapisywać zawsze w tym samym formacie w całym tekście (jeśli wszędzie wpisujesz daty z kropkami, tu też wpisz: Jeśli chodzi o element kolejny – numer, zeszyt lub rocznik – wpiszemy tutaj oczywiście to, czym dokładnie operuje dane pismo. Jeśli pismo jest wydawane raz na kwartał w formie zeszytu i na stronie tytułowej pisma podano np. „zeszyt 25”, to trzeba będzie posłużyć się tutaj skrótem od „zeszytu”, czyli „Z. 25”, zamiast typowego „nr”. Niektóre pisma oprócz bieżącego numeru w danym roku podaje także informację, który to numer od początku wydawania pisma. Wówczas np. zobaczymy na okładce: Nr 4 (25). Tak też podamy to w bibliografii. Jeśli czasopismo operuje tymi wszystkimi „cząstkami”, należy podać je w kolejności od największej do najmniejszej, np. rocznik – numer – zeszyt. Artykuł z czasopisma – przypis bibliograficzny – Kiedy pierwszy raz przytaczasz dany artykuł z czaopisma Kiedy po raz pierwszy przytaczamy artykuł w naszym tekście, powinniśmy podać jego pełny opis w przypisie bibliograficznym. W przypadku artykułu naukowego, może to wyglądać w następujący sposób: J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. Zwróć uwagę, że tytuł cytowanego tekstu zapiszemy kursywą, natomiast nazwę czasopisma w cudzysłowie. Pamiętaj, aby podać dokładną stronę, z której cytujesz daną informację lub zdanie. Chyba że powołujesz się na cały ten tekst, wówczas podaj dokładny zakres stron, na których znajduje się cały ten artykuł. – Kiedy przytaczasz ten sam artykuł z czasopisma w kolejnym przypisie Jeśli od razu w kolejnym przypisie powołujemy się na tą samą pozycję, wystarczy zapisać: Tamże. lub odpowiednik łaciński: Ibidem. Pamiętaj, aby we wszystkich przypisach stosować pisownię albo łacińską, albo polską – nie należy mieszać! Jeśli odwołujemy się do tej samej pozycji, ale innej strony, wystarczy po „tamże” lub po „ibidem” dodać numer tej strony. Np. „Tamże, s. 65”. – Kiedy przywołujesz inną publikację danego autora w kolejnym przypisie Jeśli w kolejnym przypisie ponownie odwoływalibyśmy się do tego samego autora, ale innej jego publikacji, możemy nie powtarzać jego nazwiska. Wygląda to wówczas następująco: [pierwszy przypis] J. Miodek, Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64. [kolejny przypis] Tenże, Język Dzienników Stefana Kisielewskiego, „Orbis Linguarum” 1998, t. 8, s. 106. Łacińskim odpowiednikiem “tenże” jest “idem“. Postępując tak samo z autorką – kobietą – zastępujemy jej nazwisko zapisem “taż” lub łacińskim “eadem“. Zwróć uwagę, że słowo „Dzienniki” w drugim przykładzie zostały „wyprostowane” w stosunku do reszty tytułu zapisanej kursywą. A to dlatego, że mamy tutaj do czynienia z… tytułem w tytule. – Kiedy przywołujesz ten sam artykuł z czasopisma w dalszej części tekstu Jeśli odwoływalibyśmy się do tej samej publikacji w dalszej części tekstu, np. kilka przypisów dalej, należy zmienić zapis, choć wciąż będzie to zapis skrótowy. Nie ma potrzeby ponownego przywoływania pełnego opisu bibliograficznego. Jeśli w całym tekście cytowalibyśmy tylko jedno dzieło Miodka, możemy ograniczyć się do: J. Miodek, dz. cyt., s. 65. lub odpowiednik łaciński: J. Miodek, op. cit., s. 65. Ale jeśli mamy do czynienia z kilkoma tekstami tego autora, powinniśmy je jakoś od siebie odróżnić. Robimy to poprzez przywołanie jej tytułu (jeśli jest krótki: jedno- czy kilkuwyrazowy) lub fragmentu tytułu (jeśli jest dłuższy). Np.: J. Miodek, Błąd błędowi…, dz. cyt., s. 66. Niektóre normy wydawnicze sugerują także, aby w takich przypadkach zrezygnować ze skrótu “dz. cyt.”, ponieważ początek tytułu i trzy kropki już sugerują, że dane dzieło było wcześniej cytowane. Artykuł z czasopisma – opis bibliograficzny w bibliografii końcowej Opis bibliograficzny na liście wykorzystanych publikacji (tzn. w części pracy zatytułowanej “bibliografia”) będzie wyglądał bardzo podobnie. Z tym, że: zaczniemy od nazwisk autorów, nie od imion;podamy zakres stron, na których znajdowały się cytowane artykuły, nawet jeśli odwoływaliśmy się wcześniej tylko do konkretnych stron tych artykułów;uszeregujemy pozycje alfabetycznie;opis także zakończymy kropką. Zapis przykładowego artykułu będzie zatem wyglądał następująco: Miodek J., Błąd błędowi nierówny: ortografia w dydaktyce, „Warsztaty Polonistyczne” 2001, nr 2, s. 64-67. Pamiętaj jeszcze, że… Gdyby dana pozycja: nie miała autora – pominiemy autora i zaczniemy od tytułu dzieła (nie piszemy “anonim” ani “autor nieznany”);była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który był pod redakcją, wówczas podamy redaktorów po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, t. 10, red. Przykładowy Redaktor, s. X-Y;była artykułem w specjalnym numerze czasopisma, który wyjątkowo miał też swój podtytuł, wówczas możemy dodać ten podtytuł po numerze/tomie pisma, np. Przykładowy Autor, Przykładowy tytuł artykułu, „Przykładowy tytuł czasopisma” 2019, nr 18: Przykładowy podtytuł, s. X-Y. Dodatkowo: jeśli chcielibyśmy dodać numer ISBN lub ISSN, pójdzie on na sam koniec opisu bibliograficznego;pamiętaj, że nazwy czasopism możemy podawać skrótowo – wszystkie słowa w tytułach czasopism poza spójnikami i przyimkami zapisujemy wielką literą – od tych wielkich liter tworzymy skróty; należy jednak najpierw sprawdzić, czy dany skrót dla danego pisma już funkcjonuje (np. GW dla „Gazety Wyborczej”). Uff! To chyba wszystko. Jeśli masz jeszcze jakieś pytanie związane z zapisem artykułu w bibliografii, daj znać w komentarzu poniżej : ) Praca licencjacka czy dyplomowa nie napisze się sama. Dlatego warto się przygotować i mieć plan pisania pracy zaliczeniowej. W nim będą zawarte krok po kroku etapy pisania. Warto też pamiętać, że pisanie pracy jest czasochłonnym procesem. I nie jest prawdą, że studenci, którzy interesują się danym tematem, swoją pracę licencjacką napiszą szybciej i lepiej. Z doświadczenia wiemy, że taką pracę napiszą studenci, którzy są dobrze zorganizowani i przykładają się do obowiązków. Czy są szybkie sposoby na napisanie pracy licencjackiej? Na dobrą sprawę nie istnieją szybkie sposoby na napisanie żadnej pracy. Każdy projekt, w tym pisanie pracy zaliczeniowej, wymaga przygotowania, zaangażowania i przede wszystkim czasu. Jednak prace licencjackie można napisać kilkoma sposobami. Poprawa plagiatu jest najszybszą metodą na napisanie pracy licencjackiej. Jednak jest to sposób, który i my odradzamy. Przede wszystkim takie pisanie pracy licencjackiej nie sprzyja edukacji. Jest to zwyczajna praca z tekstem, która nie wnosi nic merytorycznego. Poza tym końcowa praca nie będzie zbyt oryginalna. Wymagania co do prac licencjackich są małe w porównaniu z pracami magisterskimi. Dlatego warto je wykorzystać do samodzielnej nauki i potraktować jako przygotowanie do dalszej edukacji, a nie jako zło konieczne. Jak napisać pracę licencjacką krok po kroku? Jest wiele porad dotyczących pisania pracy licencjackiej. Na dobrą sprawę można wyróżnić aż 17 kroków, jednak dokładny plan pisania pracy licencjackiej najlepiej jest opracować samemu. Wtedy będzie on dostosowany do naszych potrzeb i przede wszystkim realistyczny. Stałymi elementami planu przygotowania pracy są: Jakie są etapy pisania pracy licencjackiej? Wybór tematuWybór promotoraSporządzenie planu pracy licencjackiejPrzygotowanie konspektuPrzygotowanie bibliografiiOpracowanie metodologiiPrzygotowanie rozdzialow teoretycznychDyskusja i konkluzjaPoprawa plagiatu Korekta tekstu i formatowaniePrzygotowanie streszczenia Ponadto, w zależności od rodzaju pracy, trzeba jeszcze wziąć pod uwagę analizę wyników, przygotowanie ankiety bądź samego eksperymentu. Czasem również dochodzą nieprzewidziane sytuacje jak zmiana promotora albo zmiana tematu pracy licencjackiej. Jak zacząć pisać pracę licencjacką? Wybór tematu pracy licencjackiej Od czego zacząć pisanie pracy licencjackiej? Wybór tematu pracy licencjackiej jest nie mniej ważny niż wybór tematu innej pracy dyplomowej. Zły wybór tematu może nawet uniemożliwić oddanie pracy na czas. W niektórych przypadkach studenci są zmuszeni wprowadzać zmiany tematyczne, a nawet zmienić temat i zakres badania, czyli zacząć pisanie pracy licencjackiej od nowa. Wybór promotora Jednym z ważniejszych wyborów na studiach jest ten dotyczący promotora. Im dalej, tym poważniej – promotor pracy licencjackiej lub inżynierskiej, potem pracy magisterskiej, aż wreszcie opiekun naukowy podczas studiów doktoranckich. Czym warto kierować się w trakcie szukania promotora? Idealny promotor nie istnieje. Jednak przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na dorobek naukowy i zaangażowanie w prace swoich studentów. Sporządzenie planu pracy licencjackiej Najlepszym planem pisania pracy licencjackiej okazuje się być sam spis treści. Źle napisany i zaakceptowany plan pracy licencjackiej może poważnie utrudnić lub wręcz uniemożliwić dalsze jej przygotowanie. Jednak plan to coś więcej niż pisanie. To również organizacja pracy w czasie. Gdy mówimy o planie pisania pracy licencjackiej, to zwykle mamy na myśli sam konspekt i merytoryczny plan pracy. Jednak planowanie wychodzi poza te obszary i większość studentów woli zaplanowac z góry cały proces pisania pracy, niż ograniczyć się tylko do planu pracy zaliczeniowej. Opracowanie metodologii Warto zaznaczyć, że metoda i metodologia to nie to samo. Rozdział opisujący podejście i przebieg badań zasadniczo znajduje się po przeglądzie literatury i przed rozdziałami opisującymi wyniki. Dla badaczy i autorów z dziedziny nauk społecznych rozdział ten zwykle nosi nazwę „Metodologia”, ale zawiera też opis metod użytych do zgromadzenia danych. Czy zawsze trzeba planować pisanie pracy licencjackiej? Odpowiedź jest jednoznaczna. Oczywiście, że nie. Nie trzeba zawsze planować pisania pracy zaliczeniowej. De facto większość studentów okres na pisanie pracy poświęca pogłębianiu wiedzy, traktując przy tym pisanie jako sprawę drugorzędną. Jeśli ktoś lubi swoją dziedzinę i chętnie poszerza horyzonty, pisanie pracy będzie raczej chaotyczne. Nie jest to jednak nic złego. Jeśli student interesuje się tematyką, to nie potrzebuje motywacji i plan pisania pracy licencjackiej tylko będzie przeszkodą. Trzeba jednak pamiętać, aby nie wpadać w pułapkę. Dużo osób bowiem, zamiast pisać pracę, zajmuje się przyswajaniem wiedzy i zaspokajaniem ciekawości. O czym warto pamiętać pisząc pracę licencjacką? Na bieżąco uzupełniaj przypisy Podczas pisania części teoretycznej na bieżąco uzupełniaj przypisy – nigdy nie zostawiaj tego na koniec, bo w ten sposób łatwo się pogubić. Warto zgłębić temat przed przystąpieniem do pisania pracy Warto być oczytanym na dany temat jeszcze przed przystąpieniem do pisania. Od razu można tworzyć listę bibliografii albo zapisywać pliki na dysku, aby później nie szukać ich znowu po całym internecie. Wybór kilku tematów pracy licencjackiej Dobrze mieć przygotowanych kilka tematów pracy. Jest to pewnego rodzaju polisa ubezpieczeniowa na wypadek, gdyby nie było wystarczającej ilości literatury. Wbrew pozorom bardzo łatwo wpaść w pułapkę braku źródeł albo źle sformułowanego pytania badawczego. Dlatego warto mieć alternatywny temat pracy licencjackiej. Plagiat w pracy licencjackiej Plagiat nie przejdzie. Na dobrą sprawę studenci są doskonale poinformowani o tym, jak ich praca będzie sprawdzana, a mimo to co roku są tacy, którzy zamiast pracy licencjackiej oddają plagiat. Są różne sposoby na napisanie pracy oraz jest na to wystarczająco dużo czasu. Istnieją programy językowe, bezpłatna oraz płatna pomoc w pisaniu prac zaliczeniowych. Dlatego plagiat nie ma za bardzo usprawiedliwienia i wymaga poprawy. Korzystanie z portali internetowych Korzystanie z portali internetowych podczas pisania pracy licencjackiej może zaowocować znalezieniem dodatkowych źródeł wiedzy, na które można się powołać. Jednak warto pamiętać, że zawsze najlepiej dotrzeć do oryginalnej publikacji i cytować ją, a nie wzmiankę w internetowym artykule. MOŻE CI SIĘ SPODOBAĆ RÓWNIEŻ: Dziesięć rzeczy, o których warto wiedzieć przed rozpoczęciem pracy doktorskiej Kiedy pisałem swoją pracę dyplomową, za oknem było ciemno. Przez większa część jesieni i całą zimę dumnie siedziałem z nosem w książkach i dzielnie parłem naprzód przez niezliczone strony tekstu. Problem w tym, że lubiłem studia i bardzo mnie... Administracja publiczna a zarządzanie publiczne: jaka jest różnica? Często błędnie uważa się, że zarządzanie publiczne jest tym samym, co administracja publiczna. Choć te dwie dyscypliny w pewnym stopniu się pokrywają, w praktyce oznaczają pełnienie różnych obowiązków zawodowych. Administracja publiczna koncentruje się na tworzeniu polityki publicznej i koordynowaniu... Przypisy i bibliografia – styl APA 7 W październiku 2019 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne (APA) wprowadziło 7. wydanie APA Publication Manual, które zastępuje 6. wydanie opublikowane w 2009 roku. W tym czasie wiele się zmieniło. Powszechniejsze stało się cytowanie materiałów online, coraz ważniejsze jest używanie języka...